Во 2018 година, близу Јакутск , научниците открија неверојатно добро сочувано младенче – поради пермафростот (вечен мраз) телото на животното останало замрзнато и недопрено дури 18.000 години!
Генетичка анализа покажала нешто фасцинантно:
Dogor не припаѓа целосно ниту на денешните волци , ниту на домашните кучиња
, туку веројатно на изумрена гранка од еволуцијата на канидите. Можеби е еден од првите обиди на природата да го создаде денешното куче!
Кучињата НЕ се човечки производ туку резултат на природната еволуција. Тие, како бездомна популација со природна селекција, постоеле, постојат и ќе постојат во целиот свет сосема независно од човекот и од популацијата кучиња миленици. Милениците според извештајот на Светската Здравствена Организација не сочинуваат ниту 25% од целокупната светска популација на кучиња.
Научни факти за Dogor:
Старост: 18.000 години (датирано со радиоактивен јаглерод – C14)
Состојба: Сочувани се крзното, муцката, забите, па дури и брковите!
ДНК анализа: Непозната популација – не припаѓа на ниту еден познат вид
Локација: Јакутски пермафрост, Русија – познат по сочувани мамути и други праисториски животни
Истражувачи: Шведскиот центар за палеогенетика и рускиот Североисточен федерален универзитет
Dogor е наречен така бидејќи „догор“ на јакутски значи „пријател“, но истовремено е игра на зборови: Dog or…? (Куче или…?)
Значење за науката: Ова откритие ни дава директен прозорец кон моментот кога волкот започнал да еволуира во куче – процес кој веројатно се случил во Сибир.
Не станува збор за фосил бидејќи неговото тело е зачувано во органска состојба со кожа, крзно, мускули и коски, додека фосилите се остатоци од животни или растенија кои со тек на време се минерализираат и органската материја се заменува со камен. Замрзнатото тело овозможува истражување на ДНК, физиологија, исхрана и микроби, додека фосилите даваат информации за морфологијата, еволуцијата и биодиверзитетот од минатото. Клучната разлика е што фосилот е минерално зачуван, а замрзнатото животно сè уште ја има оригиналната органска материја.
Илија Петковски
